Historia Zgromadzenia

Korzenie Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusa sięgają XIX-wiecznego Paryża i znajdują się w osobie ks. Victora Brauna. W wyniku rozwoju przemysłowego tamtego okresu wiele osób przyjeżdżało ze wsi do miast w poszukiwaniu lepszego życia. Ks. Victor dostrzegł tragiczną sytuację wielu bezrobotnych młodych kobiet i samotnych matek z dziećmi. Założył on schronisko dla kobiet i sierociniec, zapewniając podopiecznym także podstawową pomoc medyczną. Spośród swoich współpracowniczek ks. Victor powołał do życia w 1866 roku nowe zgromadzenie zakonne poświęcone Najświętszemu Sercu Jezusa, do którego miał wielkie nabożeństwo. We Francji siedzibą Zgromadzenia stał się Wersal.
Zgromadzenie prowadziło prace w trzech kierunkach:
1) Praca z zagranicznymi dziewczętami
2) Domy dla sierot
3) Opieka nad chorymi
Habit zakonny nie czyni jeszcze człowieka osobą zakonną. Wystąpiła więc konieczność określenia prawnych i organizacyjnych podstaw nowego zgromadzenia, uznanego oficjalne przez autorytet Kościoła. Ojciec Braun rozważał tę konieczność już od dłuższego czasu. Przy pomocy Konstytucji Braci św. Wincentego a Paulo oraz Panien Sacrè – Coeur opracował projekt Reguły i Konstytucji nowego Zgromadzenia. Dopiero w roku 1872 zostały złożone pierwsze śluby. Do tego czasu Zgromadzenie składało się jedynie z postulantek i nowicjuszek. Zawirowania wojenne w 1879 roku spowodowały zamieszanie oraz czasami wymuszone odejścia wśród sióstr. W czerwcu 1867 roku po raz pierwszy uroczyście obchodzono święto Serca Jezusowego, które od tego czasu stało się pierwszym i największym świętem Zgromadzenia. Kiedy działalność Zgromadzenia zmierzała ku rozkwitowi, wtedy Francja wypowiedziała wojnę Niemcom. W niedługim czasie po tym fakcie nakazano ludziom niemieckiego pochodzenia opuścić Francję. Stało się to źródłem niepokoju wśród sióstr. Kilka domów zakonnych zostało zamkniętych, siostry z niemieckim pochodzeniem musiały opuścić Francję. Udały się one do Niemiec. Również w wyniku niepokojów społecznych cześć sióstr wyemigrowało do Anglii, ucząc tam w szkołach i posługując w szpitalach. W ten sposób w czasie wojny francusko – pruskiej siostry zakładały domy w Anglii, Niemczech, na terenach dzisiejszej Polski, a nawet w Petersburgu. W czasie wojny 13 sióstr wraz z o. Viktorem Braunem wyjechało do Austrii, gdzie podjęło pracę w wiedeńskim szpitalu.
W roku 1926 papież Pius XI zatwierdził Zgromadzenie, a w 1934 jego Konstytucje.
W 1903 roku około 100 członkiń angielskiej prowincji podjęło decyzję o usamodzielnieniu, stając się nowym odrębnym Zgromadzeniem z Domem Generalnym w Chigwell koło Londynu. Nowe Zgromadzenie przyjęło nazwę Siostry Najświętszych Serc Jezusa i Maryi (Sisters of the Sacred Hearts of Jesus and Mary)
Obecnie istnieją trzy autonomiczne Zgromadzenia wywodzące się ze wspólnoty założonej przez ks. Victora Brauna: francuskie, angielskie i austriackie.

Historia Zgromadzenia na terenie Polski
Pierwsza placówka na ziemiach polskich została założona w Chorzowie w 1894 roku. W 1926 roku siostry przeniosły się do Bytomia. Dom w Bytomiu prowadzony jest do dnia dzisiejszego. Siostry opiekują się przewlekle chorymi. W 1904 roku otwarto nową placówkę w Raciborzu, która po wojnie stała się domem formacyjnym dla wspólnoty z terenów dzisiejszej Polski i Czech. W 1920 roku siostry założyły nowy dom w Długopolu Zdroju. Przebywały w nim do 1954 roku. Kolejną założoną w 1931r. na terenach dzisiejszej Polski, jest placówka w Opolu. Tu siostry prowadziły przedszkole, szkołę gospodarstwa dla dziewcząt oraz pomagały przy parafii. Do dnia dzisiejszego placówka w Opolu łączy się z pracą sióstr przy parafii śś. Piotra i Pawła. 5 sierpnia 1954 roku wszystkie siostry zostały wywiezione do obozu pracy. Nieruchomości Zgromadzenia, oprócz placówki w Bytomiu, skonfiskowano. Siostrom dano kilka godzin na spakowanie się, a następnie pod eskortą tajnych służb milicji zostały zmuszone do opuszczenia swoich klasztorów. Przebywały 2,5 roku w obozie pracy w Dębowej Łące w województwie bydgoskim. W roku 1957 siostry zostały zwolnione. Nie miały jednak gdzie wracać, gdyż domy zgromadzenia zamieniono na placówki państwowe, rzekomo jako mienie opuszczone i poniemieckie. Taka sytuacja zmusiła siostry do wyjazdu do Austrii, gdzie znajduje się Dom Generalny. Jedyną placówką, którą siostry prowadziły, był dom w Bytomiu. To dom „Caritas” dla osób starszych. W roku 1975 siostry opuściły go z powodu braku powołań. Na 11 lat placówkę objęły siostry Służki z Sandomierza. Służebnice Najświętszego Serca Jezusa wróciły do Bytomia w 1986 roku i pracują tam do dnia dzisiejszego.